Μέρες παράξενες

Τι να πεις και τι να γράψεις…ζούμε πρωτόγνωρα πράγματα. Πριν μία βδόμαδα είχα το προγραμμά μου : πρωινό ξύπνημα, 6 ώρες μάθημα, διάβασμα στη βιβλιοθήκη, γυμναστήριο, προπόνηση τένις. Πολλές φορές παραπονιόμουν για την καθημερινότητά μου, ένιωθα ότι πνίγομαι, ότι θέλω ένα διάλειμμα, ότι χρειάζομαι λίγο ύπνο παραπάνω κλπ. Μία βδομάδα μετά έχουν έρθει τα πάνω-κάτω όχι μόνο στη δική μου ζωή προφανώς.

Αν κάτι έχω μάθει μέχρι στιγμής από τους καθηγητές μου είναι ότι η πιο αναγκαία δεξιότητα σε αυτή την εποχή της παγκοσμιοποίησης είναι η προσαρμοστικότητα, η ικανότητά μας να προσαρμοζόμαστε στις αλλαγές του εξωτερικού περιβάλλοντος. Σε αυτό ακριβώς δοκιμαζόμαστε σήμερα. Δυστυχώς για εμάς φαίνεται ότι δεν τα καταφέρνουμε, δεν έχουμε αναπτύξει αυτή τη δεξίοτητα, μας είναι άγνωστη.

Κάνοντας scroll down στο Instagram από την περασμένη Τρίτη όπου τέθηκαν σε ισχύ οι πρώτοι περιορισμοί μέχρι και σήμερα βλέπω τα posts και τα stories ανθρώπων νέων, 20-30 χρονών, της γενιάς μου δηλαδή, της γενιάς που υποτίθεται θα βάλει τα θεμέλεια για ένα καλύτερο αύριο,να πολλαπλασιάζονται. Φωτογραφίες σε παραλίες κάνοντας ηλιοθεραπεία ή παίζοντας ρακέτες. Stories από τραπέζια και ψησταριές σε σπίτια όπου έχει στηθεί κανονικό γλέντι με 20 και άτομα. Χαμογελαστοί και χαρούμενοι ποζάρουν στα πάρκα και στα δάση απολαμβάνοντας τις ηλιόλουστες μέρες. Τι πάει λάθος με εμάς; Βλέπεις αυτές είναι οι υπάρχουσες διαθέσιμες επιλογές, πριν ήταν στις καφετέριες και στα μπαρς.

Πώς γίνεται να μην αντιλαμβανόμαστε την σοβαρότητα της κατάστασης; Είμαστε ανοιχτόμυαλοι, πνευματικά ανεπτυγμένοι, τεχνολογικά εξοικειωμένοι όμως τι πάει λάθος με εμάς;

Δεν υπάρχει απάντηση και αυτό είναι το πιο ανησυχητικό και επικίνδυνο ταυτόχρονα! Ας προσπαθήσουμε όσο ακόμα είναι νωρίς να αντιμετωπίσουμε την νέα αυτή κατάσταση με σοβαρότητα προσαρμόζοντας την καθημερινότητά μας στα νέα δεδομένα. Όταν ο κόσμος αλλάζει δεν μπορείς να μένεις αδρανής. Ή προσαρμόζεσαι ή …

Ας μείνουμε σπίτι επιτέλους!

Υπομονή,

Βάλλια