Hometown.

Όταν φεύγεις από την πόλη σου λογικά θα έχεις έναν ενθουσιασμό μέσα σου. Δεν αντέχεις άλλο να βλέπεις τα ίδια μέρη και τα ίδια πρόσωπα. Θες να αλλάξεις παραστάσεις. Ονειρεύεσαι την καινούργια σου ζωή με αισιοδοξία και τα έχεις φτιάξει στο μυαλό σου όλα τέλεια. Δεν βρίσκεις (σχεδόν) κανένα πρόβλημα … ίσως να σε προβληματίζει ότι θα χαθείς με κάποιους φίλους σου αλλά λες εντάξει Skype, FaceTime κλπ και το έλυσες (προσωρινά).

Περνάει ο καιρός , τα χρόνια και κάθε φορά που έρχεται η στιγμή να γυρίσεις στην πόλη σου , η ανυπομονεσία σου μεγαλώνει ενώ παλαιότερα αυτή η στιγμή ερχόταν τόοοσο γρήγορα χωρίς καν να το καταλάβεις. Τι πάει λάθος ? Μήπως δε περνάω τελικά και τόσο καλά όσο θα ήθελα ? Ίσως … Στη δική μου περίπτωση πάντως δεν ισχύει κάτι τέτοιο.

Είναι σοκ να συνειδητοποιείς ότι το σπίτι σου δεν είναι πια σπίτι σου και ότι η πόλη σου δεν είναι πια πόλη σου. Είναι περίεργο να υπάρχει στο πίσω μέρος του μυαλού σου ότι αυτό που ζεις ειναι ένα απλά ένα διάλειμμα που θα τελειώσει και μετά θα επιστρέψεις, ενώ κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Κάθε φορά που βρίσκεσαι στον τόπο σου συναντάς φίλους και βρίσκεσαι σε γνώριμα, οικεία μέρη και τοπία. Και τότε καταλαβαίνεις ότι η ζωή σου είναι χωρσιμένη στα δύο , σε δύο πόλεις , σε δύο σπίτια , σε δύο ή περισσότερες παρέες και πάει λέγοντας. Αργότερα το δύο θα γίνει τρία και το τρία τέσσερα…

Το να φεύγεις λοιπόν από ένα μέρος , που έχεις δημιουργήσει εμπειρίες και στιγμές , και να γυρνάς πίσω σε αυτό , σε φροτώνει με μία μελανχολία που δεν περίμενες μάλλον δεν είναι ευχάριστη. Για αυτό μη βιάζεσαι (ποτέ) να φύγεις από κάπου γιατί ο,τι ζεις τώρα είναι μοναδικό.